Αλλαξε η στοιχηματική κουβέντα στις παρέες. Εκεί που ψάχναμε για
ματς, τώρα ασχολούμαστε με τις εξελίξεις στο τζόγο. Ο καθένας, φυσικά,
λέει το μακρύ και το κοντό του. Κι ένα από τα επιχειρήματα που άκουσα
(από πολλούς, γι’ αυτό και το αναφέρω) είναι: «Tο βρίσκω λογικό ο ΟΠΑΠ
να προσφέρει χειρότερες αποδόσεις από τους παράνομους, γιατί συντηρεί κι
επίγειο δίκτυο με τόσους πράκτορες, δίνει ψωμί σε τόσες οικογένειες,
άσε που αποδίδει και λεφτά στο κράτος».
Αυτή η φράση, με προσθαφαιρέσεις και ενίοτε αλλαγές στη διατύπωση, έχει γίνει… καραμέλα. Κι επειδή το αίμα κοντεύει να ανέβει πάνω από το κεφάλι μου, σκέφτηκα να δώσω μια εικόνα των «σοβαρών» μπουκ όπως τους γνώρισα εκ των έσω για κάποια χρόνια.
Αφήνω απέξω τα προφανή «ατοπήματα» της φράσης, που δεν χρειάζονται καν αντίλογο. Το να αποκαλείς μεγέθη όπως ο William Hill ή η Betfair (όπως έγραψε κι ο Νίκος Αγγελής τώρα τα ονόματα δεν συνιστούν διαφήμιση) συλλήβδην «παράνομους» είναι από μόνο του παραλογισμός. Ή π.χ. ότι ο ΟΠΑΠ είναι η μόνη εταιρία παγκοσμίως που πληρώνει λεφτά στο κράτος που έχει την έδρα του.
Ολες οι εταιρείες είναι απολύτως νόμιμες στο κράτος που λειτουργούν, κι ακριβώς για να βελτιώσουν την - εξαιρετικά σημαντική για το διαδίκτυο – αξιοπιστία τους, οι πιο σοβαρές απ’ αυτές (στις οποίες και είχε λογαριασμό η πλειοψηφία των Ελλήνων παικτών) έχουν έδρα τη Βρετανία.
Για να καταλάβετε καλύτερα το αστείο του πράγματος, ας υποθέσουμε ότι ισχύει η πλήρης απαγόρευση του στοιχήματος στην Ελλάδα πλην ΟΠΑΠ.
Ο Οργανισμός, λοιπόν, ξεκινάει τη λειτουργία του online στοιχήματος μέσω site. Αν εγώ είμαι, π.χ. Μαλτέζος ή Λουξεμβούργιος θα μπορώ να ανοίξω λογαριασμό ή όχι; Κι αν μπορώ να παίξω, εκείνη τη στιγμή που τοποθετώ το στοίχημά μου δεν… κλέβω το κράτος, στο οποίο βρίσκομαι, μη αποδίδοντάς του τον ανάλογο φόρο και αντιστοίχως αποδίδοντάς τον στο ελληνικό κράτος, του οποίου ούτε υπήκοος είμαι, ούτε στο έδαφός του πατάω; Δηλαδή όταν παίζει ο Ελληνας σε βρετανική εταιρεία στοιχημάτων, που αποδίδει φόρους στο βρετανικό δημόσιο, είναι «παράνομος» κι όταν θα συμβεί το αντίθετο σφυρίζουμε αδιάφορα γιατί μας συμφέρει;
Αυτό, όμως, που μου άναψε περισσότερο το θυμό είναι η… δικαιολογία των χειρότερων αποδόσεων λόγω των περισσότερων υπαλλήλων. Και η αντιμετώπιση των μπουκ ως μιας κάστας μοναχικών ανθρώπων, μανιακών με το στοίχημα και τις αποδόσεις, που έχουν μοναδική τους περιουσία μόνο μία ιστοσελίδα, κάθονται όλη μέρα μπροστά σ’ έναν υπολογιστή, και κάθε βράδυ τρίβουν τα χέρια τους για το πόσα κέρδισαν. Και στο τέλος του μήνα έχουν να πληρώσουν μόνο τη σύνδεση ίντερνετ και το ρεύμα…
Δεν αμφιβάλλω ότι υπήρξαν τέτοιοι. Παλαιότερα, που το στοίχημα στο διαδίκτυο ήταν πιο «άψαχτο», επιβίωναν κιόλας, μέχρι που μάζεψαν κάποια λεφτά κι εξαφανίστηκαν. Και ο κόσμος ξύπνησε και άνοιξε λογαριασμούς στους αξιόπιστους.
Τι έξοδα, λοιπόν, έχει ένας αξιόπιστος ιντερνετικός μπουκ; Η γνώμη μου είναι όχι λιγότερα, ούτε καν ίδια, αλλά πολλαπλάσια από τον ΟΠΑΠ. Ας τα βάλουμε κάτω.
Κατ’ αρχάς, το alert service. Τη συνεχή παρακολούθηση των στοιχημάτων. Στο γεμάτο ποδοσφαιρικό κουπόνι του περασμένου τριημέρου το ελληνικό κουπόνι περιείχε 216 ματς και συνολικά 9.459 διαφορετικές αποδόσεις. Πολλές, ε; Την ίδια στιγμή ο μέσος όρος προσφοράς παιχνιδιών (συζητάμε για ποδόσφαιρο μόνο, όχι για άλλα σπορ) σε ξένους μπουκ ήταν… 1.456 ματς με… 88.358 διαφορετικές αποδόσεις (τα νούμερα δεν είναι καθόλου τυχαία). Φαντάζεστε πόσους περισσότερους και διαφορετικούς master compilers θέλει η διαχείριση τέτοιων δεδομένων. Αφήνουμε απ’ έξω και τα άλλα σπορ, των οποίων η προσφορά είναι υπερπολλαπλάσια.
Αυτό το άνοιγμα των ξένων μπουκ σε λίγκες και σπορ απ’ όλο τον κόσμο σημαίνει compilers. Ανθρώπους που τροφοδοτούν την υπηρεσία του μπουκ με ειδήσεις και πληροφορίες, κάτι σαν «αναφορές», για να προσαρμόσει ανάλογα τις αποδόσεις του. Φανταστείτε πόσοι περισσότεροι είναι αυτοί, και πόσο καλύτερα πληρώνονται, αφού η συμφωνία που έχουν κάνει με την εταιρία είναι να βρίσκονται ανά πάσα στιγμή σε εγρήγορση και να ψάξουν οτιδήποτε αφορά παιχνίδια που έχουν υπό την εποπτεία τους.
Την ώρα που στο ελληνικό κουπόνι προσφέρονταν μόνο πέντε αγώνες live, οι ξένοι έδιναν πάνω από 1.000 αγώνες το τριήμερο για ζωντανό στοιχηματισμό. Δηλαδή… σκλαβώνουν έναν υπάλληλο για 90 λεπτά να παρακολουθεί ένα ματς και να προσαρμόζει ανάλογα τις αποδόσεις. Ακόμα κι αν αυτά τα κέντρα του live βρίσκονται (κυρίως) στην Κροατία, και οι μισθοί είναι χαμηλοί, φανταστείτε πόσα λεφτά στοιχίζει στον μπουκ να συντηρεί τόσο κόσμο, εγκαταστάσεις, τηλεοράσεις και υπολογιστές.
Χώρια οι άνθρωποι που βρίσκονται στο γήπεδο για «ζωντανή» περιγραφή, εκεί που δεν υπάρχει εικόνα. Χώρια τα ποσά που έχουν δώσει οι εταιρείες για να εξασφαλίσουν τηλεοπτικά δικαιώματα, ώστε να προβάλουν και το ματς σε παραθυράκι δίπλα στις αποδόσεις τους, την ώρα που ο ΟΠΑΠ προσφέρει μεν live, αλλά… εκμεταλλεύεται στην ουσία τις μεταδόσεις της Nova, της ΕΡΤ και του OTE TV.
Ας μη μιλήσουμε για τους servers και τα bandwidth που χρειάζονται οι σοβαροί μπουκ για να «σηκώσουν» κίνηση ακόμα και τις ώρες αιχμής. Ούτε τα ποσά που ξοδεύουν κάθε χρόνο για software στατιστικών που βελτιώνουν τις αποδόσεις (ένα τέτοιο πρόγραμμα ενός Ρώσου φίλου πουλήθηκε πριν 40 μέρες σε μεγάλη εταιρία έναντι 630.000 ευρώ). Ούτε για τις διαφημίσεις (το μπάτζετ μεγάλης εταιρίας ΜΟΝΟ για την Ελλάδα ανερχόταν σε 2,5 εκ. ευρώ ετησίως). Ούτε για το διοικητικό προσωπικό, τα τηλεφωνικά κέντρα βοήθειας, τις υπηρεσίες λογιστηρίου, τους τεχνικούς κτλ.
Αν, λοιπόν, αυτοί όλοι οι Ευρωπαίοι μπορούσαν να μου προσφέρουν τόσες επιλογές με μέση γκανιότα 9,5% (και στην Ασία κάτω από 5%) απαιτώ το ίδιο και από τον εγχώριο για να παίξω. Κι αν κλαψουρίζει κάποιος για τα υπέρογκα ποσά που του στοιχίζουν τα επίγεια μαγαζιά, γιατί δεν κάνουμε κάτι άλλο, για δοκιμή;
Να δώσουμε μία-δύο άδειες σε ξένες εταιρείες να ανοίξουν επίγεια καταστήματα στην Ελλάδα. Για να δούμε, αυτές θα μειώσουν τις αποδόσεις τους επειδή έχουν να πληρώνουν και «επίγειους» υπαλλήλους;
πηγή : Match Money
Αυτή η φράση, με προσθαφαιρέσεις και ενίοτε αλλαγές στη διατύπωση, έχει γίνει… καραμέλα. Κι επειδή το αίμα κοντεύει να ανέβει πάνω από το κεφάλι μου, σκέφτηκα να δώσω μια εικόνα των «σοβαρών» μπουκ όπως τους γνώρισα εκ των έσω για κάποια χρόνια.
Αφήνω απέξω τα προφανή «ατοπήματα» της φράσης, που δεν χρειάζονται καν αντίλογο. Το να αποκαλείς μεγέθη όπως ο William Hill ή η Betfair (όπως έγραψε κι ο Νίκος Αγγελής τώρα τα ονόματα δεν συνιστούν διαφήμιση) συλλήβδην «παράνομους» είναι από μόνο του παραλογισμός. Ή π.χ. ότι ο ΟΠΑΠ είναι η μόνη εταιρία παγκοσμίως που πληρώνει λεφτά στο κράτος που έχει την έδρα του.
Ολες οι εταιρείες είναι απολύτως νόμιμες στο κράτος που λειτουργούν, κι ακριβώς για να βελτιώσουν την - εξαιρετικά σημαντική για το διαδίκτυο – αξιοπιστία τους, οι πιο σοβαρές απ’ αυτές (στις οποίες και είχε λογαριασμό η πλειοψηφία των Ελλήνων παικτών) έχουν έδρα τη Βρετανία.
Για να καταλάβετε καλύτερα το αστείο του πράγματος, ας υποθέσουμε ότι ισχύει η πλήρης απαγόρευση του στοιχήματος στην Ελλάδα πλην ΟΠΑΠ.
Ο Οργανισμός, λοιπόν, ξεκινάει τη λειτουργία του online στοιχήματος μέσω site. Αν εγώ είμαι, π.χ. Μαλτέζος ή Λουξεμβούργιος θα μπορώ να ανοίξω λογαριασμό ή όχι; Κι αν μπορώ να παίξω, εκείνη τη στιγμή που τοποθετώ το στοίχημά μου δεν… κλέβω το κράτος, στο οποίο βρίσκομαι, μη αποδίδοντάς του τον ανάλογο φόρο και αντιστοίχως αποδίδοντάς τον στο ελληνικό κράτος, του οποίου ούτε υπήκοος είμαι, ούτε στο έδαφός του πατάω; Δηλαδή όταν παίζει ο Ελληνας σε βρετανική εταιρεία στοιχημάτων, που αποδίδει φόρους στο βρετανικό δημόσιο, είναι «παράνομος» κι όταν θα συμβεί το αντίθετο σφυρίζουμε αδιάφορα γιατί μας συμφέρει;
Αυτό, όμως, που μου άναψε περισσότερο το θυμό είναι η… δικαιολογία των χειρότερων αποδόσεων λόγω των περισσότερων υπαλλήλων. Και η αντιμετώπιση των μπουκ ως μιας κάστας μοναχικών ανθρώπων, μανιακών με το στοίχημα και τις αποδόσεις, που έχουν μοναδική τους περιουσία μόνο μία ιστοσελίδα, κάθονται όλη μέρα μπροστά σ’ έναν υπολογιστή, και κάθε βράδυ τρίβουν τα χέρια τους για το πόσα κέρδισαν. Και στο τέλος του μήνα έχουν να πληρώσουν μόνο τη σύνδεση ίντερνετ και το ρεύμα…
Δεν αμφιβάλλω ότι υπήρξαν τέτοιοι. Παλαιότερα, που το στοίχημα στο διαδίκτυο ήταν πιο «άψαχτο», επιβίωναν κιόλας, μέχρι που μάζεψαν κάποια λεφτά κι εξαφανίστηκαν. Και ο κόσμος ξύπνησε και άνοιξε λογαριασμούς στους αξιόπιστους.
Τι έξοδα, λοιπόν, έχει ένας αξιόπιστος ιντερνετικός μπουκ; Η γνώμη μου είναι όχι λιγότερα, ούτε καν ίδια, αλλά πολλαπλάσια από τον ΟΠΑΠ. Ας τα βάλουμε κάτω.
Κατ’ αρχάς, το alert service. Τη συνεχή παρακολούθηση των στοιχημάτων. Στο γεμάτο ποδοσφαιρικό κουπόνι του περασμένου τριημέρου το ελληνικό κουπόνι περιείχε 216 ματς και συνολικά 9.459 διαφορετικές αποδόσεις. Πολλές, ε; Την ίδια στιγμή ο μέσος όρος προσφοράς παιχνιδιών (συζητάμε για ποδόσφαιρο μόνο, όχι για άλλα σπορ) σε ξένους μπουκ ήταν… 1.456 ματς με… 88.358 διαφορετικές αποδόσεις (τα νούμερα δεν είναι καθόλου τυχαία). Φαντάζεστε πόσους περισσότερους και διαφορετικούς master compilers θέλει η διαχείριση τέτοιων δεδομένων. Αφήνουμε απ’ έξω και τα άλλα σπορ, των οποίων η προσφορά είναι υπερπολλαπλάσια.
Αυτό το άνοιγμα των ξένων μπουκ σε λίγκες και σπορ απ’ όλο τον κόσμο σημαίνει compilers. Ανθρώπους που τροφοδοτούν την υπηρεσία του μπουκ με ειδήσεις και πληροφορίες, κάτι σαν «αναφορές», για να προσαρμόσει ανάλογα τις αποδόσεις του. Φανταστείτε πόσοι περισσότεροι είναι αυτοί, και πόσο καλύτερα πληρώνονται, αφού η συμφωνία που έχουν κάνει με την εταιρία είναι να βρίσκονται ανά πάσα στιγμή σε εγρήγορση και να ψάξουν οτιδήποτε αφορά παιχνίδια που έχουν υπό την εποπτεία τους.
Την ώρα που στο ελληνικό κουπόνι προσφέρονταν μόνο πέντε αγώνες live, οι ξένοι έδιναν πάνω από 1.000 αγώνες το τριήμερο για ζωντανό στοιχηματισμό. Δηλαδή… σκλαβώνουν έναν υπάλληλο για 90 λεπτά να παρακολουθεί ένα ματς και να προσαρμόζει ανάλογα τις αποδόσεις. Ακόμα κι αν αυτά τα κέντρα του live βρίσκονται (κυρίως) στην Κροατία, και οι μισθοί είναι χαμηλοί, φανταστείτε πόσα λεφτά στοιχίζει στον μπουκ να συντηρεί τόσο κόσμο, εγκαταστάσεις, τηλεοράσεις και υπολογιστές.
Χώρια οι άνθρωποι που βρίσκονται στο γήπεδο για «ζωντανή» περιγραφή, εκεί που δεν υπάρχει εικόνα. Χώρια τα ποσά που έχουν δώσει οι εταιρείες για να εξασφαλίσουν τηλεοπτικά δικαιώματα, ώστε να προβάλουν και το ματς σε παραθυράκι δίπλα στις αποδόσεις τους, την ώρα που ο ΟΠΑΠ προσφέρει μεν live, αλλά… εκμεταλλεύεται στην ουσία τις μεταδόσεις της Nova, της ΕΡΤ και του OTE TV.
Ας μη μιλήσουμε για τους servers και τα bandwidth που χρειάζονται οι σοβαροί μπουκ για να «σηκώσουν» κίνηση ακόμα και τις ώρες αιχμής. Ούτε τα ποσά που ξοδεύουν κάθε χρόνο για software στατιστικών που βελτιώνουν τις αποδόσεις (ένα τέτοιο πρόγραμμα ενός Ρώσου φίλου πουλήθηκε πριν 40 μέρες σε μεγάλη εταιρία έναντι 630.000 ευρώ). Ούτε για τις διαφημίσεις (το μπάτζετ μεγάλης εταιρίας ΜΟΝΟ για την Ελλάδα ανερχόταν σε 2,5 εκ. ευρώ ετησίως). Ούτε για το διοικητικό προσωπικό, τα τηλεφωνικά κέντρα βοήθειας, τις υπηρεσίες λογιστηρίου, τους τεχνικούς κτλ.
Αν, λοιπόν, αυτοί όλοι οι Ευρωπαίοι μπορούσαν να μου προσφέρουν τόσες επιλογές με μέση γκανιότα 9,5% (και στην Ασία κάτω από 5%) απαιτώ το ίδιο και από τον εγχώριο για να παίξω. Κι αν κλαψουρίζει κάποιος για τα υπέρογκα ποσά που του στοιχίζουν τα επίγεια μαγαζιά, γιατί δεν κάνουμε κάτι άλλο, για δοκιμή;
Να δώσουμε μία-δύο άδειες σε ξένες εταιρείες να ανοίξουν επίγεια καταστήματα στην Ελλάδα. Για να δούμε, αυτές θα μειώσουν τις αποδόσεις τους επειδή έχουν να πληρώνουν και «επίγειους» υπαλλήλους;
πηγή : Match Money
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου