ΔΝΤ : Μια Πολύ Προσοδοφόρα Επιχείρηση
Εκτός από Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης (τίνος πράγματος, άραγε;), η 31η Οκτωβρίου 2011 τυγχάνει και Παγκόσμια Ημέρα Δράσης κατά του Δικτατορικού Χρέους. Η οργάνωση JubileeDebtCampaign διοργανώνει στο Λονδίνο εκδήλωση-καταγγελία ενάντια στην...
επιμονή της βρετανικής κυβέρνησης να εισπράξει εκατομμύρια λίρες από την Αίγυπτο, το Ιράκ, την Ινδονησία, το Σουδάν και άλλες αναπτυσσόμενες χώρες για χρέη που φόρτωσαν στους λαούς τους ο Μουμπάρακ, ο Σαντάμ, ο Σουχάρτο, ο Μπασίρ…
Φυσικά, τα «απεχθή χρέη» των δικτατορικών καθεστώτων ουδεμία σχέση έχουν με τις υποχρεώσεις της δημοκρατικής Ελλάδας προς τους ευυπόληπτους δανειστές της. Καλώς ή κακώς όμως, η Jubilee Debt Campaign έχει άποψη και για το ελληνικό δράμα. «Δεν έχει κανένα νόημα η μερική διαγραφή του χρέους (σ.σ.: κατά 50%-60%), που αυξάνει το βαρέλι του δανεισμού», υποστήριξε ο κορυφαίος αξιωματούχος της ακτιβιστικής πλατφόρμας, Τιμ Τζόουνς. «Αυτό που χρειάζεται», συμπλήρωσε, «είναι να διαγραφεί πολύ μεγαλύτερο τμήμα του. Πιθανώς ακόμη και αυτού που δημιουργήθηκε από τα πρόσφατα δάνεια του ΔΝΤ και της Ε.Ε. (σ.σ.: συνολικού ύψους 209 δισ. €), τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ήδη για να μπαλωθούν επισφάλειες του επιπόλαιου τραπεζικού δανεισμού».
Οι οικονομολόγοι της Jubilee Debt Campaign επισήμαναν ότι το ΔΝΤ προσδοκά καθαρά κέρδη τουλάχιστον 1,2 δισ. $ τη χρονιά που διανύουμε και 2,3 δισ. $ το 2012 από δάνεια που χορήγησε ή προσπαθεί να ανανεώσει σε χώρες της ευρωζώνης (Ελλάδα, Ιρλανδία) αλλά και του Τρίτου Κόσμου (Πακιστάν, Τζαμάικα).
Ωστόσο, ας μη βιαστούμε να συμπεράνουμε ότι στο σημερινό κόσμο κανείς δεν χαρίζει τίποτε σε κανέναν. Π.χ., τον Δεκέμβριο του 2004 οι ΗΠΑ διέγραψαν το… 100% των οφειλών του Ιράκ, υποχρεώνοντας και τις υπόλοιπες 17 πιστώτριες του «κλαμπ του Παρισιού» (Ρωσία, Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία, Ελβετία, Ν. Κορέα, Ολλανδία, Ισπανία κ.ά.) να χαρίσουν στη Βαγδάτη το 80% των δικών τους απαιτήσεων. Για να στηριχθούν νομικά, οι Αμερικανοί χαρακτήρισαν «απεχθές» το εξωτερικό χρέος των 120 δισ. $ που άφησε πίσω του ο Σαντάμ. Στην πραγματικότητα, φάνηκαν γαλαντόμοι επειδή ως κατοχική δύναμη ήλεγχαν απολύτως τις οικονομικές υποδομές και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.
Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε το Δεκέμβριο του 2005, όταν η ιρακινή κυβέρνηση συμφώνησε σε ένα swap (ο όρος σάς θυμίζει κάτι;)14 δισ. $ χρέους προς ιδιώτες δανειστές με ομολογιακά ή δανειακά προϊόντα λήξης… 2028 και εξαετή περίοδο χάριτος. Ουσιαστικά, αυτή η ανταλλαγή ιρακινού χρέους ήταν ένα μίγμα κουρέματος και επιμήκυνσης, αφού οι ενδιαφερόμενες ξένες εταιρίες -που για να ενταχθούν στο πρόγραμμα έπρεπε να μην έχουν απαιτήσεις μικρότερες των 35 εκατ. $- συμφώνησαν να εισπράξουν μόνο το 20% της αρχικής οφειλής.
Όση «ευαισθησία» επέδειξαν οι ΗΠΑ στην περίπτωση του Ιράκ με τόση αναλγησία αντιμετώπισαν το 1995 την Αϊτή. Μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, στην οποία, κατά σύμπτωση, είχαν επιβάλει σκληρή στρατιωτική κατοχή την περίοδο 1915-1934! Το 1995, ο Μπιλ Κλίντον εκβίασε τον εξόριστο πρόεδρο Μπερτράν Αριστίντ να αναγνωρίσει μέχρι δεκάρας το τεράστιο χρέος που επισώρευσε επί δεκαετίες στη χώρα της Καραϊβικής το κτηνώδες οικογενειακό καθετώς των Ντιβαλιέ. Κατά την Ουάσιγκτον, το χρέος των πάμπτωχων Αϊτινών δεν ήταν «απεχθές», όπως το χρέος της Κούβας απέναντι στην Ισπανία, που αρνήθηκαν να εξοφλήσουν οι Αμερικανοί το 1898 ως διάδοχη αποικιακή δύναμη.
Αν το ελληνικό χρέος οφείλεται στον άκρατο καταναλωτικό δανεισμό, σε συνδυασμό με την καταστροφή της παραγωγικής βάσης, στον Τρίτο Κόσμο διογκώθηκε τη δεκαετία του 1970. Τότε η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ άνοιξαν ασυλλόγιστα τους κρουνούς της χρηματοδότησης στις ανεξάρτητες πρώην αποικίες, κυρίως για προγράμματα υποδομών. Περιγράφοντας την εξέλιξη αυτής της δανειακής φούσκας, ο οικονομικός αναλυτής του BBC Tζον Μάντσλιν υπολογίζει ότι το συνολικό χρέος των φτωχότερων κρατών εκτοξεύτηκε από τα 25 δισ. $ το 1970 σε 523 δισ. $ το 2002.
Πάντως, το πρώτο… Μνημόνιο της σύγχρονης Ιστορίας ήταν παιδί της τραπεζικής κρίσης του «μαύρου Αυγούστου» του 1982, που οδήγησε το Μεξικό σε χρεοκοπία. Τότε ο καθηγητής του London School of Economics Στούαρτ Κόρμπριτζ έκανε λόγο για «κρίση χρέους που μετατράπηκε σε τραπεζική κρίση και στη συνέχεια σε κρίση ανάπτυξης, με ευθύνη των θεσμών της Ουάσιγκτον».
Όταν πρωτοκάηκαν από την ίδια τους τη δανειακή κερδοσκοπία, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί θεσμοί (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ) συνέταξαν ένα Πρόγραμμα Δομικής Προσαρμογής (SAP) με αυστηρότατους πλέον όρους προς τους υποψήφιους δανειολήπτες. Οι τελευταίοι προτρέπονταν σε «δραστική περικοπή των δημοσίων κοινωνικών δαπανών», σε «δημιουργία φιλικού περιβάλλοντος προς τους ξένους επενδυτές» και σε «παράκαμψη της εθνικής νομοθεσίας προς όφελος των δικαιωμάτων των τελευταίων».
Πρώτο πειραματόζωο αυτών των «εντολών» (τότε που Αργεντινή και Ελλάδα νόμιζαν ότι είναι στο απυρόβλητο) ήταν η Ζάμπια. Στο τέλος της δεκαετίας του 1980-αρχές 1990, η αφρικανική χώρα γνώρισε μια πρωτοφανή κοινωνική καταστροφή, αφού το ΔΝΤ της επέβαλε δραστικές περικοπές σε βασικές παροχές Υγείας και Παιδείας, ακόμη και κατάργηση του προγράμματος παιδικού εμβολιασμού.
Αυτά που μηρυκάζουν σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Ευάγγελος Βενιζέλος για τους «ανάλγητους δανειστές», που τους εξαναγκάζουν σε «σκληρά και άδικα μέτρα», τα έχει πει εδώ και 20 χρόνια ο πρωθυπουργός της Τζαμάικας Μάικλ Μάνλεϊ: «Υποχρεώθηκα να εφαρμόσω έναν εξαναγκαστικό οικονομικό μετασχηματισμό ενάντια στις επιθυμίες του λαού μου».
Με το καταστροφικό σπιράλ που απειλεί την ευρωζώνη, δεν αποκλείεται η Ελλάδα και τα άλλα PIGS να βρεθούν στο μαντρί των HIPC (HighlyIndebtebtedPoorCountries). Σε αυτή την παρακατιανή γωνιά της παγκόσμιας φάρμας έβαλαν το 2005 οι G8 τις φτωχότερες χώρες της Αφρικής και της Ασίας, χαρίζοντάς τους μάλιστα 40 δισ. $ που χρωστούσαν σε ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και Αφρικανικό Ταμείο Ανάπτυξης. Προάγγελος αυτής της «γαλαντομίας» ήταν το μορατόριουμ χρέους προς την Ινδονησία, τη Σρι Λάνκα και άλλες χώρες που επλήγησαν από το τσουνάμι του 2004.
Μάλιστα, στο πλαίσιο της Πολυμερούς Πρωτοβουλίας Ανακούφισης από το Χρέος (MDRI), οι 8 «μεγάλοι» υποσχέθηκαν το 2006 στους απόκληρους ότι θα τους απαλλάξουν από… αστρονομικό χρέος 15 δισ. $ αν είναι «καλά παιδιά». Δηλαδή αν «εφαρμόσουν διαρθρωτικές αλλαγές αίροντας τα εμπόδια στις επενδύσεις, προχωρήσουν σε ιδιωτικοποιήσεις βιομηχανιών, φιλελευθεροποιήσουν την οικονομία, καταργήσουν επιδοτήσεις και επιδόματα, μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες». Το ίδιο τροπάρι παντού…
πηγη : Γιάννης Παπαδάτος
(από τον Τύπο της Κυριακής)
Εκτός από Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης (τίνος πράγματος, άραγε;), η 31η Οκτωβρίου 2011 τυγχάνει και Παγκόσμια Ημέρα Δράσης κατά του Δικτατορικού Χρέους. Η οργάνωση JubileeDebtCampaign διοργανώνει στο Λονδίνο εκδήλωση-καταγγελία ενάντια στην...
επιμονή της βρετανικής κυβέρνησης να εισπράξει εκατομμύρια λίρες από την Αίγυπτο, το Ιράκ, την Ινδονησία, το Σουδάν και άλλες αναπτυσσόμενες χώρες για χρέη που φόρτωσαν στους λαούς τους ο Μουμπάρακ, ο Σαντάμ, ο Σουχάρτο, ο Μπασίρ…
Φυσικά, τα «απεχθή χρέη» των δικτατορικών καθεστώτων ουδεμία σχέση έχουν με τις υποχρεώσεις της δημοκρατικής Ελλάδας προς τους ευυπόληπτους δανειστές της. Καλώς ή κακώς όμως, η Jubilee Debt Campaign έχει άποψη και για το ελληνικό δράμα. «Δεν έχει κανένα νόημα η μερική διαγραφή του χρέους (σ.σ.: κατά 50%-60%), που αυξάνει το βαρέλι του δανεισμού», υποστήριξε ο κορυφαίος αξιωματούχος της ακτιβιστικής πλατφόρμας, Τιμ Τζόουνς. «Αυτό που χρειάζεται», συμπλήρωσε, «είναι να διαγραφεί πολύ μεγαλύτερο τμήμα του. Πιθανώς ακόμη και αυτού που δημιουργήθηκε από τα πρόσφατα δάνεια του ΔΝΤ και της Ε.Ε. (σ.σ.: συνολικού ύψους 209 δισ. €), τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ήδη για να μπαλωθούν επισφάλειες του επιπόλαιου τραπεζικού δανεισμού».
Οι οικονομολόγοι της Jubilee Debt Campaign επισήμαναν ότι το ΔΝΤ προσδοκά καθαρά κέρδη τουλάχιστον 1,2 δισ. $ τη χρονιά που διανύουμε και 2,3 δισ. $ το 2012 από δάνεια που χορήγησε ή προσπαθεί να ανανεώσει σε χώρες της ευρωζώνης (Ελλάδα, Ιρλανδία) αλλά και του Τρίτου Κόσμου (Πακιστάν, Τζαμάικα).
Ωστόσο, ας μη βιαστούμε να συμπεράνουμε ότι στο σημερινό κόσμο κανείς δεν χαρίζει τίποτε σε κανέναν. Π.χ., τον Δεκέμβριο του 2004 οι ΗΠΑ διέγραψαν το… 100% των οφειλών του Ιράκ, υποχρεώνοντας και τις υπόλοιπες 17 πιστώτριες του «κλαμπ του Παρισιού» (Ρωσία, Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία, Ελβετία, Ν. Κορέα, Ολλανδία, Ισπανία κ.ά.) να χαρίσουν στη Βαγδάτη το 80% των δικών τους απαιτήσεων. Για να στηριχθούν νομικά, οι Αμερικανοί χαρακτήρισαν «απεχθές» το εξωτερικό χρέος των 120 δισ. $ που άφησε πίσω του ο Σαντάμ. Στην πραγματικότητα, φάνηκαν γαλαντόμοι επειδή ως κατοχική δύναμη ήλεγχαν απολύτως τις οικονομικές υποδομές και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.
Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε το Δεκέμβριο του 2005, όταν η ιρακινή κυβέρνηση συμφώνησε σε ένα swap (ο όρος σάς θυμίζει κάτι;)14 δισ. $ χρέους προς ιδιώτες δανειστές με ομολογιακά ή δανειακά προϊόντα λήξης… 2028 και εξαετή περίοδο χάριτος. Ουσιαστικά, αυτή η ανταλλαγή ιρακινού χρέους ήταν ένα μίγμα κουρέματος και επιμήκυνσης, αφού οι ενδιαφερόμενες ξένες εταιρίες -που για να ενταχθούν στο πρόγραμμα έπρεπε να μην έχουν απαιτήσεις μικρότερες των 35 εκατ. $- συμφώνησαν να εισπράξουν μόνο το 20% της αρχικής οφειλής.
Όση «ευαισθησία» επέδειξαν οι ΗΠΑ στην περίπτωση του Ιράκ με τόση αναλγησία αντιμετώπισαν το 1995 την Αϊτή. Μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, στην οποία, κατά σύμπτωση, είχαν επιβάλει σκληρή στρατιωτική κατοχή την περίοδο 1915-1934! Το 1995, ο Μπιλ Κλίντον εκβίασε τον εξόριστο πρόεδρο Μπερτράν Αριστίντ να αναγνωρίσει μέχρι δεκάρας το τεράστιο χρέος που επισώρευσε επί δεκαετίες στη χώρα της Καραϊβικής το κτηνώδες οικογενειακό καθετώς των Ντιβαλιέ. Κατά την Ουάσιγκτον, το χρέος των πάμπτωχων Αϊτινών δεν ήταν «απεχθές», όπως το χρέος της Κούβας απέναντι στην Ισπανία, που αρνήθηκαν να εξοφλήσουν οι Αμερικανοί το 1898 ως διάδοχη αποικιακή δύναμη.
Αν το ελληνικό χρέος οφείλεται στον άκρατο καταναλωτικό δανεισμό, σε συνδυασμό με την καταστροφή της παραγωγικής βάσης, στον Τρίτο Κόσμο διογκώθηκε τη δεκαετία του 1970. Τότε η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ άνοιξαν ασυλλόγιστα τους κρουνούς της χρηματοδότησης στις ανεξάρτητες πρώην αποικίες, κυρίως για προγράμματα υποδομών. Περιγράφοντας την εξέλιξη αυτής της δανειακής φούσκας, ο οικονομικός αναλυτής του BBC Tζον Μάντσλιν υπολογίζει ότι το συνολικό χρέος των φτωχότερων κρατών εκτοξεύτηκε από τα 25 δισ. $ το 1970 σε 523 δισ. $ το 2002.
Πάντως, το πρώτο… Μνημόνιο της σύγχρονης Ιστορίας ήταν παιδί της τραπεζικής κρίσης του «μαύρου Αυγούστου» του 1982, που οδήγησε το Μεξικό σε χρεοκοπία. Τότε ο καθηγητής του London School of Economics Στούαρτ Κόρμπριτζ έκανε λόγο για «κρίση χρέους που μετατράπηκε σε τραπεζική κρίση και στη συνέχεια σε κρίση ανάπτυξης, με ευθύνη των θεσμών της Ουάσιγκτον».
Όταν πρωτοκάηκαν από την ίδια τους τη δανειακή κερδοσκοπία, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί θεσμοί (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ) συνέταξαν ένα Πρόγραμμα Δομικής Προσαρμογής (SAP) με αυστηρότατους πλέον όρους προς τους υποψήφιους δανειολήπτες. Οι τελευταίοι προτρέπονταν σε «δραστική περικοπή των δημοσίων κοινωνικών δαπανών», σε «δημιουργία φιλικού περιβάλλοντος προς τους ξένους επενδυτές» και σε «παράκαμψη της εθνικής νομοθεσίας προς όφελος των δικαιωμάτων των τελευταίων».
Πρώτο πειραματόζωο αυτών των «εντολών» (τότε που Αργεντινή και Ελλάδα νόμιζαν ότι είναι στο απυρόβλητο) ήταν η Ζάμπια. Στο τέλος της δεκαετίας του 1980-αρχές 1990, η αφρικανική χώρα γνώρισε μια πρωτοφανή κοινωνική καταστροφή, αφού το ΔΝΤ της επέβαλε δραστικές περικοπές σε βασικές παροχές Υγείας και Παιδείας, ακόμη και κατάργηση του προγράμματος παιδικού εμβολιασμού.
Αυτά που μηρυκάζουν σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Ευάγγελος Βενιζέλος για τους «ανάλγητους δανειστές», που τους εξαναγκάζουν σε «σκληρά και άδικα μέτρα», τα έχει πει εδώ και 20 χρόνια ο πρωθυπουργός της Τζαμάικας Μάικλ Μάνλεϊ: «Υποχρεώθηκα να εφαρμόσω έναν εξαναγκαστικό οικονομικό μετασχηματισμό ενάντια στις επιθυμίες του λαού μου».
Με το καταστροφικό σπιράλ που απειλεί την ευρωζώνη, δεν αποκλείεται η Ελλάδα και τα άλλα PIGS να βρεθούν στο μαντρί των HIPC (HighlyIndebtebtedPoorCountries). Σε αυτή την παρακατιανή γωνιά της παγκόσμιας φάρμας έβαλαν το 2005 οι G8 τις φτωχότερες χώρες της Αφρικής και της Ασίας, χαρίζοντάς τους μάλιστα 40 δισ. $ που χρωστούσαν σε ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και Αφρικανικό Ταμείο Ανάπτυξης. Προάγγελος αυτής της «γαλαντομίας» ήταν το μορατόριουμ χρέους προς την Ινδονησία, τη Σρι Λάνκα και άλλες χώρες που επλήγησαν από το τσουνάμι του 2004.
Μάλιστα, στο πλαίσιο της Πολυμερούς Πρωτοβουλίας Ανακούφισης από το Χρέος (MDRI), οι 8 «μεγάλοι» υποσχέθηκαν το 2006 στους απόκληρους ότι θα τους απαλλάξουν από… αστρονομικό χρέος 15 δισ. $ αν είναι «καλά παιδιά». Δηλαδή αν «εφαρμόσουν διαρθρωτικές αλλαγές αίροντας τα εμπόδια στις επενδύσεις, προχωρήσουν σε ιδιωτικοποιήσεις βιομηχανιών, φιλελευθεροποιήσουν την οικονομία, καταργήσουν επιδοτήσεις και επιδόματα, μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες». Το ίδιο τροπάρι παντού…
πηγη : Γιάννης Παπαδάτος
(από τον Τύπο της Κυριακής)
Γίνε κι εσύ συνδρομητής του www.betman-viptips.eu για να μπορείς να λαμβάνεις κερδοφόρες προβλέψεις σε ασιατικού τύπου πονταρίσματα. Με 1000 € αρχικό κεφάλαιο αγγίξαμε τα 200.000 € σε μόλις 14 μήνες !!!
The ultimate soccer betting system !! We managed to increase our initial capital from 1000 € to 197.401,49 € in just 14 months!!! All these happened because we ensured a success rate of 53,31% on an average odd of 2,17 !!!
Subscribe now to www.betman-viptips.eu !!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου